بعد از مدتها کشمکش ذهنی خودم رو متقاعد کردم و تصمیم گرفتم از سرکار که میام خونه از استراحت و تفریحاتم بزنم و مطالعه کنم.بشینم طبق راهنمایی های مهندس نصیری عزیز ، سیسکو ، لینوکس ، ویندوز ، vmware بخونم.ولی گاهی مثل امشب بی انگیزه میشم.نه اینکه تنبلی کنم.نه اینکه علاقه نداشته باشم.انگیزه ندارم.من که توی یه کار دولتی هستم و هرچقدر بیشتر یاد میگیرم بیشتر Over Qualified میشم و برای جایگاه دیگران تهدید محسوب میشم !!!مثل اینه که یه نورافکن باشی برای یه اتاق 3X4 که با یک لامپ 100 هم روشن میشه !!! خوب این پزشک ها که من بهشون قبطه میخورم ، اگر تخصص بگیرند به نسبت هر تخصصی که دارند ، افزایش حقوق و مزایا هم دارند.یا مطب میزنند و یه نوک بینی میدن بالا و پول پارو میکنند.ولی ما مهندس های IT چی !؟ اصلاً فرقی با اونایی که تخصص ندارند داریم !؟ خداییش توی سازمان ما هیچ فرقی نداریم.شاید یه خورده جایگاه اجتماعی پیدا کنیم و حداکثر 400 هزار تومن بیشتر بگیریم تازه به شرطی که پست مدیریتی بهمون بدن!خوب بخوام استئفا بدم و بیام بیرون اون موقع هم دلم نمیاد کاری که جوونی رو ازم گرفته و تازه دارم توی اون کار یه جایگاهی رو پیدا میکنم رها کنم و تازه مثل یه دانشجوی 25 ساله فارغ التحصیل بشینم و رزومه پرکنم تا یه جای بهتر استخدام بشم.من که یه عمر کارفرما داشتم و یه عمر توی کارهای علمی و تحقیقی بودم توان و حوصله زدن شرکت رو ندارم.یعنی طوری بار اومدم که باید کارفرما داشته باشم.چون همیشه دستور دادند درست کردم.دنبال پروژه و مناقصه و حساب کتاب و بیمه اینا نبودم پس نمیتونم توی تاسیس شرکت موفق باشم.ازطرفی بخوام توی شرکت های دیگه و بهتر هم کار کنم چون که اینجا شهرستانه و از سازمان فعلی ، سازمان بهتری به راحتی پیدا نمیشه که قدرمون رو بدونه با چه امیدی ما باید این همه سختی های کسب تخصص رو تحمل کنیم !!!؟؟؟
هر چند به قول شاعر ، علم گر بر تن زنی باری شود بر دل زنی یاری شود.ولی خوب تا کی ما فقط علم بر دل بزنیم؟ تا کی گشنه باشه و ما فقط علم بر دل بزنیم ؟؟؟!!! زخم معده میگیرم خوب... توی همین شهرستان ها خیلی استعدادهای IT داریم ولی چون جای درست حسابی وجود نداره که کار درست حسابی داشته باشند مجبورند به کارهای چیپ یا کارهای غیر مرتبط مثل زدن کافی شاپ و فلافلی و ... رو بیارند.اینجا چند تا شرکت با سابقه داره که با فامیلا و رفقاشون یه شرکت رو راه انداختن و همه پروژه ها رو هم مال خود کردند .هرچند به خاطر ذات فریلنس بودن برنامه نویسی و مزیت دورکاری که اون داره ، برنامه نویسی برای ما شهرستانی ها بازار کار بهتری داره ولی خوب شاید یه کی مثل من دوست نداشته باشه برنامه بنویسه و بخواد شبکه کار کنه.با چه امیدی توی شهرستانها ما انقدر توی مباحث سیسکو و لینوکس و ... جلو بریم !؟ اگرم باید به پایتخت مهاجرت کنیم که این یه مورد برای من مثل کابوسه.شهر هفتادو دو ملتی که دیگه جای زندگی نیست فاصله طبقاتی و شلوغی ترافیک و دود و بوق و جنایت اعصاب آدمو به هم میریزه ..بخدا که تهران داره میترکه
ببخشید زیاد حرف زدم